ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ – Իշխանափոխություն Ադրբեջանու՞մ. աղմկոտ սկիզբ
25.11.2019 | Մեկնաբանություն | ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ, Մեկնաբան:
Հայաստանի, Արցախի եւ Ադրբեջանի լրագրողական խմբերի փոխայցը արժանացավ հանրային զգալի ուշադրության: Այցի նախնական որոշակի գաղտնիությունը թերեւս պայմանավորված էր իրականացվող գործընթացը ավելորդ հնարավոր աղմուկից ու շահարկումից պաշտպանելու, փոխայցն իրականացնող լրագրողական խմբերին հնարավոր հոգեբանական ճնշումից զերծ պահելու նկատառումով:
Ի վերջո, 21-րդ տեղեկատվական դարում անհնար է իրականացնել այդօրինակ գաղտնի առաքելություն: Առավել եւս, որ առաքելության բուն նպատակը ենթադրում է հակառակը՝ հրապարակայնություն, հասկանալու համար, թե ինչպիսին է փոխադարձ ճանաչողության որոշակի նախնական արդյունքը, պատկերը:
Իհարկե, միամտություն է կարծել, թե լրագրողական փոխայցը կարող է խաղաղության ուղղությամբ բերել մեծ արդյունք: Քայլը կարող է դիտարկվել ընդամենը որպես սկիզբ: Պետք է հասկանալ սակայն, թե ինչի՞ սկիզբ:
Լրագրողական հետագա փոխայցերի՞, ընդհանրապես հանրային մակարդակում հետագա շփումների՞: Այդ շփումները եղել են տարիներ առաջ, սակայն Բաքվի իշխանությունն է արգելակել դրանք: Այդ մոտեցումը բխել է ռազմական շանտաժի դիվանագիտության տրամաբանությունից, որ որդեգրել է Ադրբեջանի իշխանությունը: Հայատյացության պաշտոնական քաղաքականությունը չէր կարող ենթադրել շփումներ հայերի հետ:
Հնարավոր չէ մի ձեռքով շփվել, մյուսով՝ ատել հայերին: Իսկ այդ ատելությունը պաշտոնական Բաքվի համար ոչ միայն պատերազմի քաղաքականության, ռազմական մարդասպան շանտաժի դիվանագիտության տարր էր, այլ նաեւ «ադրբեջանական ինքնության» բաղկացուցիչ:
Ադրբեջանի իշխանությունը պատրա՞ստ է հաժարվել այդ ամենից, պատրա՞ստ է հրաժարվել հայատյացության պաշտոնական քաղաքականությունից: Այստեղ է գլխավոր հարցը, որը կարող է հետագայում բերել հանրային տարբեր մակարդակներում հնարավոր շփումների շուրջ դիտարկումների:
Եթե պաշտոնական Բաքուն շարունակում է հայատյացության, Արցախն ու Երեւանը գրավելու հռետորաբանությունը, ապա խաղաղության պատրաստելու տրամաբանությունը դառնում է պարզապես խաբեություն:
Ըստ այդմ, թե համանախագահները՝ որոնք անկասկած փնտրում են ստատուս-քվոյի խաղաղ կառավարման հնարավորինս երկարաժամկետ մեխանիզմներ, թե հայկական կողմը՝ որ փորձում է աջակցել նրանց այդ հարցում, պետք է ստանան այդ հարցի պատասխանը: Չի բացառվում, որ ստանան ոչ թե Ալիեւից՝ որովհետեւ Ալիեւն անձամբ հազիվ թե ունի պատասխան կամ պատասխանի հնարավորություն, այլեւ Բաքվի իշխանության եւ հանրության այլ շրջանակներից, որտեղ կարող են լինել ստատուս-քվոյի խաղաղ կառավարման գործնական կողմնակիցներ: Իլհամ Ալիեւն այդ հարցում անգամ ամենամեծ ցանկության դեպքում չունի գործըկեր լինելու հնարավորություն: Այդ հարցում նա իրեն թողել է մի հնարավորություն՝ իշխանությունը թողնելը:
Ու՞մ: Ստատուս-քվոյի խաղաղ կառավարման խնդրի լուծման շրջանակում համանախագահները, Հայաստանն ու Արցախը պետք է փնտրեն, ու թերեւս Բաքվին էլ կարող են օգնել գտնել այդ հարցի պատասխանը:
lragir.am/2019/11/25/496534/
