«Առաջին Անգամն Է, Որ Չեմ Կարող Անմիջականօրէն Կրծքիս Սեղմել Զաւակիս Ու Ջերմօրէն Համբուրելով` Շնորհաւորանքի Խօսք Ասել». Միքայէլ Հաջեան
16 ԴԵԿՏԵՄԲԵՐ 2020 –
Արցախի Հանրային ռատիոյի քաղաքական վերլուծաբան, լրագրող Միքայէլ Հաջեանը դիմատետրեան իր էջում գրել է. «Այսօր կրտսեր որդուս` Երուանդի ծննդեան օրն է: 43-ը պիտի լրանար: Աւա՜ղ, առաջին անգամն է, որ, ինչքան էլ ցանկանամ, չեմ կարող անմիջականօրէն կրծքիս սեղմել զաւակիս ու ջերմօրէն համբուրելով` շնորհաւորանքի խօսք ասել, հայրական մաղթանքս տալ: Երուանդս հոկտեմբերի 6-ից յաւերժի ճամբան է բռնել` միանալով Արցախի պաշտպանութեան դիրքերում տակաւին 2016-ի ապրիլի 4-ին անմահացած նոյնպէս կամաւորական աւագ եղբօր` Նորայրին, երկնային արքայութեան արժանացած հայոց քաջազուն հերոսների ստուար շարքին… Նորայրս աջ թեւս էր` հատուեց, Երուանդս` ձախ թեւս, հատուեց նոյնպէս: Եւ արդ առանց թեւերի եմ մնացել… Հիմա ինձնից էլ ի՞նչ հայր, եթէ չեմ կարող իմ զաւակներին գիրկս առնել ու կրծքիս սեղմել… Գոնէ տարին մէկ անգամ` թէկուզ միայն նրանց ծննդեան օրերին…
Ասում են` դու զօրեղ մարդ ես, երեւի քար ու կրեն ես կերտուած, դիմանում ես ցաւին: Բայց դիմանո՞ւմ եմ արդեօք… Թւում է միայն: Է՜հ, արտաքուստ զուսպ եմ, այլոց, նաեւ հարազատներիս, անգամ թոռներիս, մանաւանդ հարսներիս ներկայութեամբ երբեք չեմ լացում: Միայն զաւակներիս վշտահեծ մայրն է, որ պահի ազդեցութեան տակ ակամայ կերկերուն դարձած ձայնիս ելեւէջից կռահում է, որ լացում է հոգիս, որ յանուն իրեն հազիւ եմ սանձում յոյզերիս փոթորկուող ալեբախումը եւ արցունքներս բացառապէս ներս են հոսում` ծովանալով հոգուս խորքում…
Հոկտեմբերին էր: Երեւանում: Գնացել էի վշտակցելու պատերազմի թոհուբոհում բժիշկ որդուն նոյնպէս կորցրած մի սգաւոր ընտանիքի: Նահատակուած հերոսի մայրը, տեսնելով իմ հնարաւորինս զուսպ կեցուածքը, հեկեկանքի միջից դիմելով ինձ` հարցրեց. «Ինչպէ՞ս էք դիմանում ձեր երկու ծանր ցաւերին, ինչպէ՞ս ես էլ ձեզ պէս դիմանամ ցաւին»: Պատրաստի դեղատոմս չունէի, ուստի ակամայ խորհուրդ տուի. «Ձեր ցաւն անանց է, բայց ներքուստ հպարտացէք ձեր հերոս զաւակով ու փառք ասէք նրան, որ իմացեալ մահով անմահացաւ` կեանքը նուիրաբերելով հայրենիքի պաշտպանութեան զոհասեղանին, եւ ցաւը կը մեղմանայ հնարաւորինս: Միայն այդպէս է, որ դիմանում եմ զաւակներիս կորստեան ցաւին…»:
Չգիտեմ` յարգարժան տիկինն ընդունե՞ց խորհուրդս: Այլեւս չեմ տեսել նրան: Բայց նրան տուած խորհուրդս կենսաբեր սկզբունք է դարձած ինձ համար: Ես փառք եմ տալիս իմ նահատակուած հերոս որդիներին` Նորայրին ու Երուանդին, բոլոր այն տղաներին եւ աղջիկներին, որոնք անվեհեր ի զէն ելան յանուն Արցախ հայաշխարհի ու խիզախաբար մարտնչեցին մինչեւ վերջին շունչ:
Ես հպարտանում եմ բոլոր նրանցով, որոնք, բարեբախտաբար, վահանով վերադարձան մարտադաշտերից կամ, ցաւօք, տուն բերուեցին վահանի վրայ: Թող արտասովոր չթուայ, եթէ ասեմ` ես նրանց բոլորին էլ համարում եմ իմ հերոս զաւակները: Փա՛ռք նրանց:
Շնորհաւոր ծնունդդ, Երուա՛նդ, իմ երկրորդ կորուսեալ զաւակ: Ափսոս միայն, որ շտապեցիր տեղ զբաղեցնել Նորայր եղբօրդ մօտ, դա իմ տեղն էր` իմ երազած վերջին հանգրուանը…»:
aztagdaily.com/archives/493197
