Նիկոլ Փաշինյանը պետք է զգույշ լինի և չշտապի – Կայծ Մինասյան
08.01.2021 | Հարցազրույց | ՍԻՐԱՆՈՒՅՇ ՊԱՊՅԱՆ, Հարցազրուցավար:
Մեր զրուցակիցն է քաղաքագետ Կայծ Մինասյանը
Պարոն Մինասյան, Ելիսեյան պալատից, վկայակոչելով Էմանուել Մակրոնի և Նիկոլ Փաշինյանի հեռախոսազրույցը, հայտնում են, որ Ֆրանսիան կողմ է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության երկարաժամկետ քաղաքական կարգավորման որոնմանը: Ի՞նչ կարելի է ակնկալել։
Նոյեմբերի 9-ին կնքված հրադադարի մասին համաձայնագրով նվաստացան և՛ Ֆրանսիան, և՛ Միացյալ Նահանգները, քանի որ հակամարտությունը բանակցվում էր առանց Մինսկի խմբի համանախագահության արևմտյան երկրների: Ֆրանսիան ցանկանում է իրեն փրկագնել և զգուշորեն է գնում հակամարտության կարգավորման արդար լուծման ճանապարհով: Հատկապես անհրաժեշտ կլինի սպասել Վաշինգտոնում նոր վարչակազմի (Բայդեն) հաստատմանը` Արևմուտքի մանևրի իրական տարածությունը չափելու համար: Թուրքիան և Ադրբեջանը չեն ողջունում արևմտյան նախաձեռնության այս հնարավորությունը: Ինչ վերաբերում է Ռուսաստանին, ապա այն հետաձգում է և ցանկանում է ժամանակ շահել:
Հայաստան–Ռուսաստան հարաբերություններին ի՞նչ է սպասվում, խոսվում է առաջիկա օրերին Փաշինյան–Պուտին–Ալիև հանդիպման մասին և հնարավոր ստորագրվելիք փաստաթղթի մասին։ Ինչ վտանգներ եք Դուք տեսնում։
Այս հանդիպումը, եթե այն տեղի է ունենում, քանի որ այս պահին պաշտոնական ոչինչ չկա, նոյեմբերի 9-ին կնքված հրադադարի պայմանագրի գործողության ժամկետի երկարացման մի մաս է: Ալիևը ցանկանում է արագացնել համակարգի կայացումը նախքան Վաշինգտոնում Բայդենի վարչակազմի հաստատումը: Պուտինը ցանկանում է ցույց տալ, որ ինքը հակամարտության արբիտրն է, և որ կարող է ճնշում գործադրել ինչպես Բաքվի, այնպես էլ Երևանի վրա:
Ինչ վերաբերում է Փաշինյանին, նա ցանկանում է որոշակի փոխհատուցում ստանալ, քանի որ գտնվում է թույլ վիճակում և դրա համար հույս է դնում Մոսկվայի և Բաքվի միջև հնարավոր լարվածության վրա: Բայց Նիկոլ Փաշինյանը պետք է զգույշ լինի և չշտապի. Նա արդեն դեֆիցիտի պայմանագիր է կնքել Հայաստանի համար, և նա միայն կվատթարացնի իր իրավիճակը ՝ նախաստորագրելով մեկ այլ փաստաթուղթ Մոսկվայում:
Ի՞նչ է սպասվում Հայաստան–Արևմուտք հարաբերություններին։
Արևմուտքի համար շատ կարևոր է հասկանալ, որ Հայաստանի ռազմական պարտությունը Եվրոպայում ժողովրդավարության, համընդհանուր արժեքների և խաղաղության պարտություն է: Քանի դեռ Արևմուտքը չի հասկացել դա, ոչ մի կոնկրետ բան չի կարելի ակնկալել: 1991 թվականից ի վեր թույլ դիվանագիտությունը երբեք չի նախաձեռնել Երևանում անցկացվող որևէ միջազգային հանդիպում՝ ամբողջ աշխարհին ազդարարելու, որ պաշտպանել Հայաստանը՝ նշանակում է պաշտպանել խաղաղությունը, առաջընթացը, ժողովրդավարությունը և ազատությունները: Արևմուտքը չի կարող թույլ տալ, որ ռասիստական, ահաբեկչական և պանթուրքիստական ադրբեջանական պետությունը ռազմական հաղթանակ տանի: Պետք է սակայն հաշվի առնել, որ աշխարհը փախչում է արևմտյան երկրներից, ինչը թերևս ճիշտ է:
Արևմտյան երկրները գիտեն, որ իրենց շահերի համար էական նշանակություն ունեցող հայկական պետության ինքնիշխանությունը վերականգնելու համար անհրաժեշտ կլինի Հայաստանում վառելիք վառել ներսից (տնտեսական ներդրում) և «դրսից» (Արցախի Հանրապետության ճանաչում): Հայերի ռազմական պարտությամբ Հայաստանը դատարկվեց իր արտաքին հզորությունից, միայն «հայկական էլիտաները» կարող են հետ բերել եղածը՝ Արևմուտքի օգնությամբ:
Մտահոգիչ չէ՞, որ Հայաստանի քաղաքական ներկապնակում մրցություն է , թե ով ավելի շատ կարող է հաճոյանալ Կրեմլին։
Ես ձեզ սարսափելի պատկեր կտամ, որպեսզի դուք ինձ լավ հասկանաք: Հայաստանն ինձ կին է հիշեցնում: Թուրքիան մահվան դուռն է հասցնում այս կնոջը, միայն այն պատճառով, որ նա կին է, պարզապես կին: Հայաստանը Ռուսաստանից պարբերաբար ծեծված կին է, քանի որ այդ կինը ցանկանում է ինքն իրեն ազատել (հագուստ և այլն …): Ինչ վերաբերում է արևմտյան երկրներին, նրանք խրախուսում են Հայաստանին՝ որպես կին, ազատվել իր վիճակից արևմտյան ոճով, բայց երբ այս կինը ազատագրման նշաններ է ցույց տալիս, նա պարբերաբար հարվածներ է ստանում Ռուսաստանի կողմից կամ մահացու հարված է ստանում Թուրքիայի կողմից: Իսկ Արևմուտքը մեջքը շրջում է բռնության տեսարաններից ու լքում Հայաստանին: Երես թեքեք՝ այս կնոջը թողնելով իր ճակատագրի հետ մենակ: Մենք պետք է դուրս գանք այս պատկերից, որպեսզի փրկենք Հայաստանը, այս կինը, որը խնդրում է միայն ապրել:
Արտահերթ ընտրությունների վերաբերյալ քաղաքական ուժերի հետ հանդիպումներ սկսելու Նիկոլ Փաշինյանի առաջարկը որքանո՞վ Հայաստանի ներքաղաքական լարվածության համար ճիշտ լուծում կարող է լինել։
Իրավիճակը պարզ է, բայց դրանից դուրս գալու համար անհրաժեշտ է պատասխանատվության խորը զգացում: Այնուամենայնիվ, ոչ իշխանությունը, ոչ էլ ընդդիմությունը բավարար քաղաքական հասունություն չունեն իրավիճակն ապաշրջափակելու համար: Նիկոլ Փաշինյանը բոլոր շահագրգռվածություններն ունի հրաժարական տալով տակտիկական ժեստ անել, որպեսզի իր տեղակալ Տիգրան Ավինյանը կամ Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանը տեղ զիջեն՝ ընդդիմությանը լիցքաթափելու և ընտրություններին նախապատրաստվելու համար:
Արտահերթ ընտրություններ, որոնց պատասխանատվությունն ընկնելու էր ժամանակավոր վարչապետի մեծամասնության վրա: Ինչո՞ւ նեղվել իշխանության մեջ մնալուց, երբ այն մասնակցում է քաղաքական շրջափակմանը: Նա չի՞ շփոթում ժողովրդական ինքնիշխանությունը ազգային ինքնիշխանության հետ: Արդյո՞ք նա ցանկանում է հրաժարական տալ՝ նախ ապահովելով «դիվանագիտական հաղթանակ»: Ես չգիտեմ, բայց այն, ինչ ես գիտեմ, այն է, որ նա դրանով ցույց է տալիս իր անհատականության մյուս կողմը. Իրավիճակն ապաշրջափակելու համար ավելի լավ է հետ քայլ անել տակտիկապես, քան կանգնել՝ հավատալով, որ կայունությունն ապահովված է: Միայնակ մարդը չի կարող երաշխավորել կայունությունը:
lragir.am/2021/01/08/612942/
