Այնճարում կա մեկ պայման՝ պետք է ընդունել ներքին՝ չգրված օրենքները
Այնճարի եւ մուսալեռցիների մասին
14 ՄԱՐՏ 2022 – ՍՓԻՒՌՔ:
«Երբ ընկերներս Հայաստանից հյուր են գալիս, ասում եմ՝ ձեզ գյուղ եմ տանելու: Գնում ենք՝ զարմանում են, ասում են՝ սա գյուղ չի»,- իր ծննդավայրի մասին սիրով, հիացմունքով ու հպարտությամբ պատմում է զրուցակիցս՝ արվեստաբանության դոկտոր Մովսես Հերկելյանը՝ ջանալով իր նկարագրություններով փոխանցել ողջ իրողությունը այլազգիներով շրջապատված, մաքուր հայաբնակ Այնճարի մասին, որը գտնվում է Լիբանանի Բեքաայի դաշտավայրում:
Այնճարը հիմնադրվել է 1939-ին, երբ մուսալեռցիներն արտագաղթեցին Մուսալեռից, հաստատվեցին այդ տարածքում: Պաշտոնական անվանումը «Հաուշ Մուսա» է, որ նշանակում է «Մուսայի դարպաս», երբեմն քարտեզների վրա նաեւ գրվում է «Մուսա Լեռ» անվանումը, որը նշանակում է «մուսաների լեռ» եւ որը կապ չունի Մովսես Մարգարեի անվան հետ: Իսկ գյուղը ճանաչված է իր հողերից բխող լճակի՝ Այնճարի անունով, որ նշանակում է «հոսող աղբյուր» կամ «կուժի աղբյուր»:
Գյուղաքաղաքը բաժանվում է 6 թաղամասի՝ ըստ Մուսա լեռան 6 հայկական գյուղերի անունների՝ Գեբուսիե, Յողուն-Օլուկ, Բիթիաս, Վաքըֆ, Խըդըրբեյ եւ Հաջիհաբիբլի։ Այն ժամանակվա ֆրանսիական կառավարությունը, բնակելի տներ կառուցելով, օգնեց հայերին հաստատվել ծովից 1000 մետր բարձրության վրա գտնվող, շուրջ 2 կիլոմետր քառակուսի այդ տարածքի վրա: Այդ շրջանին արաբները երբեք չէին մոտեցել, քանի որ ճահճուտ է եղել՝ մլակներով եւ մժեղներով: Տարածքում բնակեցված 5 հազարից ավելի մուսալեռցիներից ավելի քան հազարը մահացան՝ առաջին 2-3 տարում՝ մալարիայի համաճարակից: Մովսես Հերկելյանը պատմում է, որ մալարիայի համաճարակը հաղթահարելուց քաղված դասը տեղացիներին օգնել են կորոնավիրուսի համաճարակին առավել կազմակերպված եւ համեմատաբար հեշտ դիմագրավելու համար:
aravot.am/2022/03/14/1253289/
