(Երևանում քանդում են ևս մի մշակութային արժէք)
Ակամայ յիշեցի Արթուր Մեսչեանի կատարմամբ երգ մը «Երբ անառակ որդու նման վերադառնում ես տունդ————- ուշ է, ուշ է, ուշ է․․․
1990 – ականներուն քանդեցին Ազգը ոչ ոք չանդրադարձաւ եւ բողոքեց․․․
քանդեցին Հաւատքը ոչ ոք բողոքեց․․․
քանդեցին հոգին, մշակոյթը եւ ազգային արժեգները դարձեալ պապանձումը Զաքարիային․․․
այդ բոլորը քանդուելուց յետոյ ինչ՞ կսպասենք այսօր․
Մեսչեանը կըսէ, ուշ է․ ուշ է․․․
վերականգնենք վերոնշեալները եւ կարիք չենք ունենար բողոքելու․․․
Բարեւս տուի անցայ գնացի
Զարեհ Յահնիեան
